Bronz tenden, renkli gözden, sarı saçtan mı etkilenir insan her defasında. Bunları mı görür gözler sadece. Bunlara mı aşık olunur. Peki ya gülüşüne tutulursa, bir  bebeğe bakışına, yaşlı biriyle olan konuşmasına ya da bir köpeği sevişine?

"Seni yerlerde göklerde bulamazlarken
 Bende gizli olduğunu sezenler olmuş

 
 Aramızda dağlar, yollar, yıllar var iken
 Beni sana sımsıkı sarılı görenler olmuş"

6 meridyen 5 paralel değiştirdim
Değişmeyen tek şey
Hala bu coğrafyada
Kaybeden iki kişiden biriyim

"İnsan bunları neden görür? Daha doğrusu neden bunlara takılır aklı? Basit: demek yürümeyen bir şeyler var. Evet, ama yürümeyen şey nerede? Eşyada mı? Yoksa.... Henüz düşünemiyordu; yalnız bir huzursuzluk, huzursuzluk bile değil, insanın bazı şeyleri yapmaya ve bazılarını yapmamaya farkettirmeden iten ve davranışlarında, eski alışkanlıklarına yabancı gelen küçük değişiklikler. Eve dönerken acele etmek için ihtiyaç duymuyordu içinde, örnek olarak. Bu ihtiyaç eksikliğini de düşünmüyordu aslında; sadece, eve dönerken acele etmiyordu. Bazı eski alışkanlıkları, unuttuğu hareketler, yokluyordu onu. Kitapçı vitrinlerinin önünde biraz fazla kalıyordu, duraklara en kısa yoldan çıkmıyordu; duraktaki insanlardan daha hesaplı davranıp dolmuşa önce o binmiyordu; bu beceriklilik, kendisini üstün saymasından oldukça önemli bi noktaydı oysa. Hafızasında bazı boşluklar oluyordu. Kendini birdenbire, elinde anahtarla kapının önünde buluyordu."

Günlerden ekim
Aylardan güz
Mevsimlerden cuma
Bir mahçup gülümsemenin altında
Yeşil dağları kızıla çevirirken güneş
İçimdekilerden kalbim
Söyleyemediklerimden sen

Sözlerimi duyduğunda
Bana bir kez inandığında
Ya da gözlerime bir kez baktığında
Anlayacaktın
Anlayacaktın ne kadar yalnızız
Anlayacaktın ama çok geç olacaktı
Konuşmak için
Ellerimi tutmak için
Bir söz gerekti unutmak için
Sen söylemedin
Bu boş kahrolası dünyada
Sen anlamadın
Şimdi gidiyorum
Bir sabah uyandığında burda olacağım
O güne dek
Elveda

"Bir konuşsaydım inan, bir konuşsaydım
Nasıl da sevecektin beni
Bu yüzden koptu fırtına
Enkaza dönen yüreklerimizde.
Bir kez konuşmak istedim
Susturdun yüreğimi,
Hani derler ya... idam mahkumunun bile
Son sözü sorulur,
Sen son sözümü bile sormadın bana
Bir sorsaydın söyleyecektim
O canı cehenneme yüreğin
Noktasız sevdasını"

Önceleri bir hevesti ay ışığının tınısında güzelliğin
Bir ahenk
Bu kör edesi ışıklar yalnız seni göstermek için çarpıyordu sanki gözüme
Bir heyecan
Sonra bir tutku sardı dört bir yanımı
Gözlerinin gözlerime değmesi için bir bekleyiş
Bir umut
Seni izliyorum
Çok uzaklardan
Saçlarının uçuşu çekiyor dikkatimi
Gözlerin ne renk anlamaya çalışıyorum
Bir sevda
Sen
Sen ey aşk ile bin keder arasında bırakan
Ey bütün güzelliklerin sahibi
Sen de beni gördün ya
Bahar geldi
Çiçekler açtı yurdumun dağlarında
Bin sevinç

öylesine güzelsin ki
çiçekleri anımsatıyorsun bana,
açmak için baharı bekleyen.
önceleri bir tomurcuk gibi
dalından yeni koparılmış ve yalnız
ardından serpiliyor her şey ortaya
yaprakların ve sen
bir bir açılıyor
ta ki gözlerin gözlerime değene dek
sen; ey gönlümdeki fırtınaların sebebi
sen yoksan bu kentte daha ne anlamı var durmamın
sen bilmiyorsan sevdamı ne anlamı kaldı yaşamın
ve sen
bir gün
okumayacaksan bu yazdıklarımı ne anlamı kaldı kalemin, kağıdın
haydi çık gel
çık gel ki bitsin bu yağmurlar
baharım ol benim
güneşim ol
ayım ol
tut ellerimden
bir ömür boyu benim ol

Başını her çevirdiğinde tam orada olacağım.